Help, wij hebben ‘Afrikakoorts‘! En nee, het is geen malaria… Voorlopig nog geen verontrustende symptomen en mooi onze malariapillen ingenomen. Wel hebben we nu al ongeloofelijk veel goesting om terug te gaan naar Afrika! Men zegt wel eens: “Eens op Afrikaanse bodem, kruipt het langs je voeten omhoog én laat het je niet meer los”, dat is dan volgens mij ‘Afrikakoorts’.

Deze zomer vertoefden we zoals elke zomer in Noorwegen, bij onze vriend William van Serious Fun, dé raftexpert in Dagali (Hardangervidda gebied). William heeft zijn hart verloren in Noorwegen – omwille van Marianne, zijn Noorse vrouw – maar is geboren en getogen in Zimbabwe. In de zomer runt hij samen met Marianne rafting center ‘Serious Fun’, maar in de Europese winter is hij vaak in het veel warmere Zimbabwe, naar zijn roots. Hier heeft hij zijn ervaring opgedaan als jonge rafter in Victoria Falls. Tijdens deze wintermaanden is hij terug te vinden op een van ’s werelds beste wildwaterrivier, de Zambezi en probeert hij steeds te innoveren met nieuwe projecten: roadtrips, meerdaagse raftingtrips etc.

Na drie leuke zomers bij Serious Fun, hebben we een aardig contact met William en Marianne en het was op één van deze zomeravonden tijdens Expeditie Noord, dat William hierover vertelde en ons uitnodigde om eens naar Zimbabwe te komen. Al zwanzend droomden we maar al te graag mee met hem, over grootse raft-avonturen op de Zambezi, met krokodillen en nijlpaarden op de oevers. Maar de plannen werden concreter en voor we het wisten, hadden we onze vliegtickets geboekt. Wij vertrokken half november – tussen de soep en de patatten – naar Walvisbaai. Hier zou William ons oppikken en zou onze roadtrip door Namibië naar Zimbabwe van start gaan. Het oorspronkelijke plan was om zo snel mogelijk in Zimbabwe aan te komen en zoveel mogelijk te raften, want op de Zambezi zijn meer-daagse raftingtrips mogelijk, met kamperen op haar machtige oevers! It’s time for Africa! 

Verder hadden we eigenlijk heel weinig info, we besloten ons gewoon te laten leiden door onze Afrikaanse virend en het allemaal op ons af te laten komen… en wie weet zou er wel iets inzitten voor een volgende reis van Beyond Borders?! Maar, een Belg blijft een Belg: in ons hoofd gaat het plan zoals gepland… natuurlijk! Maar, dat is zonder het Afrikaans gezegde ‘pole pole’ gerekend. William kwam aanrijden met een oud busje en twee Zimbabwaanse vrienden op de achterbank, die nog niet verder dan hun eigen land gereisd hadden én stonden te popelen om eindelijk eens mee te gaan op William zijn avontuurlijke roadtrips door Namibië. Al gauw bleek dat er problemen waren met dit busje en we genoodzaakt waren om de eerste dagen in Walvisbaai te blijven tot ons busje gemaakt was. Er waren immers allerelei activiteiten gepland die we zeker moesten testen, maar op een zandstorm hadden we natuurlijk niet gerekend?! Meer dan 40 jaar geleden was het, dat zo’n serieuze zandstorm Namibië getroffen had. Het was gevaarlijk om te rijden, je zag geen steek, laat staat om op dat moment te gaan ‘quadrijden’ en ‘Dune 7’ te beklimmen. Maar gedreven door ons avontuurlijke zin waagden we het erop en gingen we de duinen in! 

De ‘Nambian Desert’ heeft – mede dankzij die enorme zandstorm – enorm veel indruk nagelaten. Onze nieuwe Afrikaanse vrienden hebben we achterwege moeten laten, de storm maakte het misschien net iets zwaarder dan normaal. Zonnebril en buff waren noodzakelijk om het zand in je ogen en mond te ‘beperken’. Jens en ik zetten door en gaan helemaal tot de top, maar het zicht speelt iedereen parten. Boven op de top is het iets beter en lijkt de wind en het zand onder ons door te gaan. Maar het zand zit werkelijk overal! Na de quads zagen we er zó uit (zie onderstaande foto). De volgende dag – en ja we hadden gedoucht – moesten we nog steeds zandbrokken uit onze ogen en oren verwijderen! Deze weersomstandigheden waren echt uitzonderlijk: 9 kansen op 10 heb je een stralend blauwe hemel en kan je op je gemakje Dune 7 beklimmen en van het prachtige uitzicht genieten en naar beneden rollen, sandboarden of bodyboarden!

Nadat ons busje terug onder de levenden was – gelukkig hebben we voor volgend jaar stevige 4×4 safari jeeps voorzien – konden we verder richting Swakopmund. Dit is een kuststadje waar de rivier ‘de Swakop’ uitmondt in de Atlantische Oceaan. Ook hier verkennen we de kust en de duinen, deze keer per mountainbike en 4×4 voor een safari op jacht naar de ‘LITTLE 5’. Dit is geen grap, én dient dus vrij serieus genomen te worden. De ‘little 5’ zijn de slang, schorpioen, kameleon, hagedis en gecko. Ons leek het nog wel iets, maar al gauw hadden we door dat dit eerder een safari voor 60-plussers was. In plaats van zelf op jacht te mogen gaan naar deze goed gecamoufleerde kapoentjes, moesten we braaf in de jeep blijven zitten, tot onze enthousiaste (moet gezegd) gidsen een spoortje hadden gevonden dat tot iets leidde. Dan pas mochten we met zen allen uit de 4×4 om dit kleine wezentje met onze grote toeristische lenzen te fotograferen. Buiten de hobbelige ietwat spannede rit door de duinen – waardoor Joris af en toe werd wakker geschud – was dit dus weinig bruikbaar materiaal voor onze toekomstige avontuurlijke ‘WILD AFRICA’, zoals we onze reis reeds gedoopt hadden.

We besluiten dus verder niet meer tijd verliezen in Swakopmund en zijn gebrand om verder te rijden richting Cape Cross en de Skeleton Coast. Hier wacht een enorme kolonie van wel 200.000 Kaapse pelsrobben ons op. Indrukwekkend om van zo dichtbij te zien, maar zorg dat je je buff bij de hand hebt, want ze stinken uren in de wind!

De Skeleton Coast is écht ruig en wel 700km lang. De oorspronkelijke bewoners noemden het zelfs: ‘Het land dat God schiep in woede’. Roestige geraamtes en vergane schepen (vastgekomen op de zandbanken) liggen verspreid tussen skeletten van walvissen, zeehonden en scheepsdrenkenlingen. Hoewel de meesten vooral onder het woestijnzand bedolven liggen, heeft het toch iets akelig. Zonder 4×4 waren wij jammer genoeg genoodzaakt om onze tocht af te blazen en konden we maar een stukje aanschouwen van deze ruwe kuststrook. Maar dit smaakt naar meer, volgend jaar zullen we met onze 4×4 safari jeep dit ruig stuk land trotseren: Let’s beat this wild track!

Intussen verlekkert William ons al op het wildlife dat er zit aan te komen. Na de ‘little 5’, zijn we helemaal klaar voor de ‘BIG 5’! We verlaten stilaan het woestijnlandschap en ruilen dit in voor een groenere, nattere streek. We rijden richting het Etosha N.P of ‘de spiegelplaats’ en de Caprivistrook. Het eerste is een mega-grote zoutvlakte met hier en daar waterplassen, waar al dat ‘loslopend wild’ z’n dorst komt lessen. Het tweede is de bekende strook bovenaan Namibië tot in Botswana en volgens onze Zimbabwaanse bron vormt het einde (Kasane) ook een vierlandenpunt met Angola en Zimbabwe.

De Skeleton Coast heeft ook indruk nagelaten op Jens, die zijn Halloween-post op instagram speciaal een beetje heeft uitgesteld.  

De Caprivistrook doe je best heel vroeg ’s morgens én wakker; zo zie je de meeste dieren én kan je de vele olifanten die hier nog vertoeven zéker niet missen. Wij hebben hem wegens tijdsgebrek ’s nachts gedaan. Ook wel spannend, aangezien je heel erg moet uitkijken voor de dieren die zomaar de weg oversteken, zonder eerst naar links of rechts te kijken! Het was moeilijk om niet in slaap te vallen na een lange dag door Etosha en de route tot boven in Namibië, waar we ook nog eens in pan kwamen te staan omdat Afrikanen blijkbaar het idee hebben dat je nog heel lang kan doorrijden met een lege naftbak. Plots werden we vanop de achterbank wakker geschud omdat William stevig op zijn remmen ging staan. Een familie olifanten stond namelijk in het midden van de weg! De slaap nog uit onze ogen wrijvend, dachten we in eerste instantie dat we aan het dromen waren. Maar toen de bul met zijn oren begon te flapperen – wat wil zeggen dat hij boos is – hadden we door dat dit vrij serieus was én moesten we ons zo snel mogelijk uit de voeten maken. Wat een ervaring!

In Botswana aangekomen, was het een andere wereld: een tropische hitte, die meer verdraagzaam was én het mooie Botswaanse Kasane, ingeklemd tussen de samenstromende Chobe & Zambezi. De prachtige lodges zijn nog traditioneel opgebouwd uit hout en bamboo en hebben bijna allemaal uitzicht op de Chobe river. Beste mensen, ga hier niet zwemmen! Het is zo verleidelijk om een duikje te gaan nemen in die prachtig, groene met tropische gewassen omgeven rivier… Maar wees gewaarschuwd. Onze vrienden kwamen vrij snel aanzetten met trieste verhalen over toeristen die – ondanks gewaarschuwd – toch gaan zwemmen en zomaar verorberd worden door krokodillen, of aangevallen worden door ‘lief uitziende’ hippo’s die zich in het nauw gedreven voelen.

Het beste wat je kan doen, is hier rustig voor een ‘wild river safari’ kiezen en met een bootje én gids het water op gaan. Dit kan ook nog best spannend zijn, daar kwamen we snel achter. Op bovenstaande foto (Jens en ik) leek alles nog leutig, alles oké, maar een beetje later worden we geconfronteerd met mevrouwtje ‘krok’ hierboven. Onze boot wordt lekker vast aangemeerd op de zandbank en we kunnen dit exemplaar van wel heel dichtbij bewonderen. Wat we eerst niet wisten, was dat dit mevrouwtje ‘mama’ zou worden en bang had dat wij haar eieren zouden komen stelen. We kwamen dus iets te dicht in de buurt en ze heeft ons stevig gewaarschuwd door eerst haar tanden te laten zien, recht op onze boot af te komen lopen (waar Jens en ik gezellig voorin zaten), om dan – gelukkig – toch geniepig het water in te glijden. Maar haar blik liet ons niet los, ze zwom heel stil vlak langs onze boot af, met één oog omhoog kijkend, om dan opnieuw aan land te komen (zie foto). Ik was intussen al recht gesprongen, klaar om mijn biezen te pakken, maar de gids zei mij zo stil mogelijk te blijven zitten. “Als je beweegt, is de kans groter dat ze aanvalt.” Jezus, daar waren we even niet goed van. Even dacht ik dat we allen getuigen waren van de start van een ernstige ‘krokodillenfobie’. Maar ik heb mijn angsten later nog kunnen overwinnen op en in de Zambezi tijdens het RAFTEN! 

Laten we dus (naadloos) overgaan naar het einde van dit Afrikaans avontuur, waar het oorspronkelijk allemaal mee begonnen was: het raften! Jullie zullen al doorhebben dat de roadtrip intussen toch al een paar dagen aan de gang is, een week om precies te zijn. We hebben dus meer van Namibië (en Botswana) gezien dan gedacht en het einde nadert… Nog maar een paar dagen voor ons uiteindelijke doel en hoogtepunt; de Victoria Falls.

Na de prachtige watervallen zelf te zien – die qua waterhoeveelheid van seizoen tot seizoen heel erg verschillen – hebben we nog tijd om de ‘hard activities’ (zoals William ze graag noemt) uit te testen: Jens kiest voor de ‘swing’ en ik ga voorlopig voor de zipline (rechts op de foto). Hoewel ik mezelf altijd als een ‘daredevil’ heb beschouwd, is dit al vrij spannend. Maar we vertrouwen op onze vrienden van ‘Wild Horizons’, de tour operator met waarschijnlijk één van de mooiste uitvalsbasissen van de wereld. Het Lookout Café – 120m boven de Zambezi gebouwd – heeft dit prachtige uitzicht (links op de foto). Boven deze ‘horseshoe’ worden deze ‘hard activites’ gedaan en op de Zambezi (je kan al een rapid in de bocht zien) laten ze hun rafts los. Het is werkelijk prachtig!

We horen het al van voorbijgangers, hét hoogtepunt in Victoria Falls blijft natuuriljk wel de rafting-trip. We hebben jammer genoeg geen tijd meer om meerdere dagen de Zambezi op te gaan, maar dit is een reden te meer om volgend jaar opnieuw mee te gaan met onze groepsreis én te overnachten op de oevers van de Zambezi. Het dagje raften geeft ons in ieder geval een heel goed beeld van hoe het eraan toe gaat. We vonden het een ongelofelijke topervaring, met wel 19 rapids zijn we vele uren zoet en hebben we een geweldige ervaring.Hoewel je in het begin een beetje angstig bent, maakt dit snel plaats voor een grote portie adrenaline. Het water is lekker warm, we hebben geen wetsuits van doen zoals in Noorwegen en iedereen móet eraan geloven! Hoewel je soms stevig ‘flipt’ en even kopje onder gaat, is het perfect veilig. De Zambezi is breed en diep en er zijn weinig rotsen die je kunnen hinderen, waardoor je snel weer boven komt en lekker verder drijft. Het moto is: voeten naar voren en genieten! 

We sluiten nog af met een super gezellige en traditioneel ‘vleesrijke’ BBQ, waar alle gidsen van Serious Fun (die we ook al kenden uit Noorwegen) aanwezig zijn en klinken op Zimbabwe, dat vanaf heden verlost is van 37 jaar dictatuur. Wij hebben in ieder geval goesting in meer en willen graag iedereen laten meegenieten van dit Afrikaans avontuur! Daarom hebben we niet langer getwijfeld en deze onverwachtse voorbereidingstrip omgetoverd tot een budgetvriendelijke én avontuurlijke groepsreis vol activiteiten, die heel binnenkort terug te vinden zal zijn op onze website. ​